Van Amsterdam tot aan Parijs, zo uitgestrekt is het aardbevingsgebied in Turkije en Syrië. Ruim 37.000 mensen verloren hun leven bij de aardbevingen van maandag 6 februari en dat aantal blijft stijgen. “Er zijn afgelegen gebieden waar nog helemaal geen hulp is geweest, omdat de wegen ernaar toe onbegaanbaar zijn”, zegt Sophie.
Samen met haar man Maarten heeft ze dertien jaar lang in Turkije gewoond en gewerkt. In 2009 kwamen ze met hun gezin naar Nederland, waar ze onder meer werken in de bediening onder moslims in Europa. Ze hebben altijd contact gehouden met de lokale kerk in Turkije, de Turkse Evangelische Alliantie. “Deze week was intens, de beelden die wij over de app binnen krijgen, de verhalen die we horen. We kunnen niet wachten tot we de Turkse en Syrische bevolking mogen helpen, maar nu is er nog geen ruimte, nu zouden we in de weg lopen, dus doen we hier wat we kunnen.”
Zoeken en bergen
Wat Maarten erg raakt, is de wetenschap dat hun vrienden, medechristenen die het overleefd hebben, die midden in de crisis zitten en getraumatiseerd zijn, geen moment de tijd hebben gehad om daarbij stil te staan. “Ze gaan dag en nacht door met het zoeken naar overlevenden, het bergen van overledenen en het helpen van de mensen die alles kwijt zijn. Terwijl zij daar zelf bij horen, bij de mensen die alles kwijt zijn.” Hij denkt aan het voorgangersechtpaar dat bij de aardbeving het leven liet en een twaalfjarige zoon achterlaat. Aan de mensen die nog onder het puin liggen. Aan de Turken in Nederland die familieleden verloren hebben.
Basisbehoeften
Bij Sophie groeit het verlangen daarnaartoe te gaan met de dag. “Ik zou zo graag traumaverwerking willen geven, maar zover is het nog niet. De mensen moeten eerst in veiligheid worden gebracht, er moet eerst worden voldaan aan die basisbehoeften.” Die basisbehoeften zijn nu tenten, eten, schoon drinkwater, warme kleding en professionele hulpverlening. De Turkse Evangelische Alliantie heeft na de aardbeving van 1999 in Izmir de stichting Eerste Hoop opgericht, met een stappenplan voor noodhulp na een natuurramp. “Daardoor kunnen ze nu meteen aan de slag.” OM Turkije doet wat ze kan. “De deelnemers aan het REACH-programma in Antalya gaan nu vluchtelingen bezoeken die overal in hotels worden opgevangen.” Ook werken er in het getroffen gebied al veertig jaar twee OM’ers, twee zussen. “Zij hebben aangegeven te willen blijven en te doen wat ze kunnen. Iets dat eigenlijk voor alle OM’ers ter plekke geldt.”
Bidden
Wat wij, naast vrijmoedig geven, vooral kunnen doen, is bidden. “Er is een enorme verdeeldheid onder de kerken in Turkije. Bid dat God verbindt. Dat de kerk zout en licht mag zijn in deze omstandigheden”, zegt Maarten. Bid ook dat er een geestelijke opwekking plaats mag vinden. “Na de aardbeving van 1999 in Izmir is er een kerk gekomen, bid dat God ook in deze crisis mag werken. Dat Hij het ten goede keert.” Sophie vult aan: “Bid voor een einde aan het racisme onder Koerden, Syriërs en Turken. Dat het gedeelde leed mensen bij elkaar mag brengen. Dank God voor alle hulp, ook vanuit Armenië.” Maar bovenal: “Bid dat het fatalistische, passieve geloof (Allah heeft het zo gewild) plaats mag maken voor een uitschreeuwen naar God. Voor Klaagliederen, het uiten van pijn en verdriet. Om zo genezing te mogen ontvangen.”