“Zevenhonderd nachtjes, daar maak je geen kalender voor”, zegt Micha. Samen met zijn vrouw Anna en hun drie kinderen, gaat hij deze zomer met Operatie Mobilisatie naar Centraal-Azië. Daar gaan ze voor tenminste twee jaar wonen en werken. Hij als fysiotherapeut, zij als kinderverpleegkundige. Hun drie kinderen zijn volop bezig met afscheid nemen van vriendjes en vriendinnetjes en beseffen steeds meer dat ze voor langere tijd weg zijn. “Gelukkig hebben ze er echt wel zin in. Soms ook helemaal niet, maar ze begrijpen wat we gaan doen en waarom we dat willen doen. Ze zijn het er mee eens.”
Voor Micha en Anna is ‘de zending in’ een verlangen dat eigenlijk hun leven lang al wel sluimerend aanwezig was. “Toen we achttien waren, zijn we met World Servants meegegaan op reis. Toen was het niet zozeer een geestelijk verlangen van ons, meer een avontuur. Maar er werd wel iets aangewakkerd”, zegt Micha. Na het afstuderen, hebben ze nog drie maanden in Namibië gewoond en gewerkt. “Maar dan, als je eenmaal settelt, leef je ‘gewoon’ verder. We trouwden, kregen kinderen. We waren actief in de kerk en in de buurt. Ik werkte als kinderverpleegkundige en Micha werkte op het kantoor van een zendingsorganisatie”, vat Anna in een paar zinnen hun leven samen.
Van Midden-Oosten naar Centraal-Azië
Twee jaar geleden werd Anna steeds stilgezet bij de gedachte aan een uitzending. “Moeten we niet? Is dat niet iets voor ons?” Ze deelde het met Micha en hij sprong een gat in de lucht. “Ik heb gewacht tot het verlangen er bij haar ook was, ik heb er voor gebeden. Ik wilde haar niets opleggen.” Een zoektocht volgde. “We hebben veel gebeden samen en ervaarden dat we eerst taken moesten neerleggen, voor we nieuwe oppakten. Toen zijn we gestopt als oudsten in onze kerk”, zegt Micha. Het gaf ruimte en ze konden gerichter zoeken naar hun plek. Ze dachten die plek gevonden te hebben op het Arabisch Schiereiland. “In januari 2022 zouden we op visiereis gaan. Anna kon daar in een ziekenhuis aan het werk en ook voor mij was er genoeg te doen.” Maar een week voor vertrek kregen ze beide Corona, de reis ging niet door. “Ook in het voorjaar lukte het niet om een reis te plannen, de deur naar het Midden-Oosten ging voor ons echt dicht”, zegt Anna. Een paar maanden bleef het stil. Tot Micha voor zijn werk naar een internationaal evenement ging. “Dat was in het voorjaar van 2022, ik sprak met de veldleiders van Operatie Mobilisatie Centraal-Azië. Zij zochten nog mensen, ik had op mijn werk veel contact met mensen die wilden gaan, dus ik vroeg wat ze nodig hadden.” Het antwoord kon niet duidelijker. “Ze zeiden dat ze heel specifiek op zoek waren naar twee mensen, van wie de één fysiotherapeut en de ander verpleegkundige, bij voorkeur kinderverpleegkundige.”
Visiereis
Voor mensen met een beperking is in Centraal-Azië weinig zorg en aandacht. Ook kinderen met een beperking worden in de gezondheidszorg aan hun lot overgelaten. Ouders ervaren veel schaamte, omdat de overtuiging daar is dat ouders in hun kinderen worden gestraft voor wat zij verkeerd hebben gedaan. “Operatie Mobilisatie wil in de gezondheidszorg die ze verlenen, getuigen van de liefde van Jezus.”
Dat sprak Micha en Anna zo aan dat ze drie maanden later in het vliegtuig zaten voor een visiereis. Eenmaal in de stad waar ze dan zouden wonen en werken, was het moeilijk om er met een open, onbevangen blik te zijn. “Je gaat toch kijken of je de kinderen er mee naar toe wilt nemen. Of je daar een thuis kunt maken. Ik ervaarde geen rust, was steeds aan het denken”, zegt Anna. Maar toen, in het vliegtuig terug naar huis, in de vroege uurtjes van de ochtend, zag ze bij het opstijgen de zon opkomen boven de bergen. Een idyllische plaatje. “En er overviel me zo’n liefde voor het land, ik kon niet wachten om naar Nederland te gaan, zodat ik de kinderen kon halen om vervolgens weer terug te vliegen.” Eenmaal thuis, namen ze een paar weken de tijd. Ook voor Micha kwam toen de bevestiging. “Een paar maanden voor we überhaupt wisten van Centraal-Azië, hebben we een profetisch schilderij gevraagd. Die kwam een paar weken na onze visiereis binnen. Het was een schilderij van een boom, niet aan een waterstroom, die lag verderop, maar in een woestijn. Dat was voor mij echt het beeld van de plek waar wij naar toe geroepen zijn. Daar is veel steppe en een enorme geestelijke droogte.”
Uitzien en opzien
De tickets zijn geboekt, het huis is verhuurd. Nog een paar weken en ze stappen in het vliegtuig. “We zien zo uit naar het werk dat God in voorbereiding op onze komst aan het doen is, om daar straks de vruchten van te zien.” Ze weten en voelen dat ze daar moeten zijn. “Maar we zien uit naar het ‘o, dáárom zijn we hier.” Beiden zien ze wat op tegen het leren van de taal. “Want dat is echt niet de meest gemakkelijke!” Ook het afscheid nemen gaat lastig worden. Van familie en vrienden, van de wijk en kerk, maar zeker ook van het werk dat ze hier mochten doen. “En we hopen en bidden dat we hiermee ook echt goed doen voor onze kinderen, want we maken die keuze ook voor hen.” Maar boven alles overheerst het vertrouwen in de God die voorziet. “Het is zo duidelijk geworden dat we daar moeten zijn, dat Hij ons daar wil hebben, dat we ook gewoon niet anders kunnen dan daaraan gehoorzamen.”